Rozdział trzeci

"Przyjaciel to ktoś, kto daje ci totalną swobodę bycia sobą.*"

[AniaSzarmach – „Silna”]

1 września 1976 r.

            Shirley wysiadła w otoczeniu Jamesa iSyriusza. Wyglądało to tak jakby Potter i Black robili za jej ochroniarzy.Dziewczyna, rozejrzała się dookoła i powiedziała do chłopaków:

-Zajmijcie jakiś powóz. Zaraz wrócę.

            Zaczęłaiść w kierunku zupełnie innym niż tłum młodzieży, który wylał się z pociągu.Shirley, zamierzała dorwać Evans i dać jej jedno ostrzeżenia. Ona zawsze dawałajedno, a potem była nauczka. Była osobą zawziętą i wredną, dlatego też wszyscyjej znajomi zastanawiali się, dlaczego dziewczyna nie trafiła do Slytherinu.Widocznie nawet Tiara Przydziału, może się mylić w swoich decyzjach – czegoidealnym przykładem jest panna Lebiediew. Przepychała się przez tłum cały czasobserwując rude włosy, których nienawidziła z całego serca. Po chwili znalazłasię tuż obok niej. Musiała tylko odciągnąć jakoś swoich braci od Lily.Wyciągnęła różdżkę i mrucząc kilka słów popchnęła w stronę chłopaków niczemuniewinnego Ślizgona, którym okazał się na jej szczęście znienawidzony przezCharlusa i Nikodema – Avery. Złapała Lily za ramię i poprowadziła w stronęciemnego miejsca, koło Zakazanego Lasu. Nikt nie zauważył ich odejścia,ponieważ zbyt wielu uczniów śpieszyło się na ucztę do zamku.

-Nie będę dwa razy powtarzać. Charlus, to wrażliwy facet, więc radzę ci się DWArazy zastanowić zanim go w jakikolwiek sposób zranisz – powiedziała Lebiediew,patrząc Evans, prosto w oczy.

-Grozisz mi?

-Nie. Co najwyżej ostrzegam. I zapamiętaj sobie. Ja ostrzegam tylko raz, a potemdziałam – powiedziała Shirley, i pobiegła w stronę powozów gdzie czekali na niąprzyjaciele.

-Nadaje się do Slytherinu – powiedziała Lily, i dołączyła do ostatniej grupy,która wyszła z pociągu.

            PannaEvans, nawet nie wiedziała, jaką prawdę właśnie ogłosiła. Otóż ShirleyLebiediew, nadawała się w zasadzie do każdego domu. Jednak najbliżej było jejdo Domu Węża. Dlaczego? Odpowiedź była prosta. Jej arogancja, spryt i egoizm, atakże odraza dla rodzin mugoli idealnie umieszczały ją w Slytherinie. Jednak,gdy przyszła pierwszy raz do Hogwartu nic nie wskazywało na to, że tadziewczyna tak bardzo się zmieni. A może ona była taka i jako pierwszej wcałych dziejach Hogwartu udało się oszukać wszechwiedzącą i nieomylną TiaręPrzydziału? Tego nie wiedział nikt. Jednak nikt nie mógł już udawać, że nie zauważyłzmian, które zaszły w Shirley. Nikt nie wiedział, że to wszystko dzieje się zasprawą pewnej przepowiedni. To, co się działo wcale nie musiało się dziać.Dlaczego? Otóż gdyby rodzice Shirley, nie podjęli pochopnej decyzji, co dowyprowadzki to zapewne ich córka byłaby normalną nastolatką, która niezmieniłaby w koszmar senny, życia nie jednego ucznia. Chociaż jeśli patrzeć nato z drugiej strony być może uczęszczając do szkoły gdzie nauczana była CzarnaMagia jej zmiana mogła nastąpić wcześniej. Nikt nie wie, co byłoby lepsze dlaświata. Bywały momenty, gdy była normalna i śmiała się z przyjaciółmi, alenadchodziły chwile takie jak ta przy Evans, że oczy dziewczyny robiły się złe igroźne. Ktoś powiedziałby, że zrobiła to, bo chciała ochronić brata. Ale tenktoś, kto tak powiedział mylił się bardzo, bo gdyby znał przyszłość,wiedziałby, dlaczego taka była.

[Adam Lambert – „What Do You Want From Me”]

            Shirley,wsiadła do powozu i usadowiła swoje cztery litery tuż obok Pottera.

-Gdzie byłaś? – spytała Helen.

-A musiałam wdać się w krótką rozmowę z pewną osobą.

-Aha – Helen, nigdy nie pytała o więcej niż sama chciała wiedzieć.

            Ztylnej kieszeni spodni wyciągnęła paczkę papierosów. Wysunęła jednego ipodsunęła każdemu pod nos. Jedyny Black, wziął i za pomocą różdżki zapalił jegokoniec. Helen, zrobiła podobnie. Po chwili w całym powozie czuć było zapachfajek. Shirley, spojrzała na przyjaciółkę i pokiwała głową. Dziewczyna, niestroniła od rzeczy mugoli, a już w szczególności od papierosów. Należy zaznaczyć,że blondynka była jedną z tych osób, które mogą się poszczycić czystą inieskalaną ani jedną, szlamą krwią od samego początku jej rodu. Rodziceblondynki nie mogli zrozumieć, czemu ona sama nie jest z tego powodu dumna.Panna Holms, miała cały świat w głębokim poważaniu i nie interesowało ja nigdynic, co nie było związane z jej skromną osobą. Podobnie jak Shirley byłaegoistką, ale co do przyjaźni to nie można było żadnej dziewczynie nic zarzuć.No, może Helen tylko to, że nie posiadała umiejętności słuchania.

-Shirley, wpadniesz na środowy trening quidditcha? – spytał James, gdy wysiadaliz powozu.

-A skąd ty wiesz, kiedy masz pierwszy trening?

-Zostałem kapitanem. Stąd wiem – odpowiedział z dumą.

-Wybacz, Potter, ale nie. Musisz się bardziej postarać – stwierdziła i ruszyła wstronę zamku.

-Ale nie mówisz nie?! – krzykną za nią James.

            Dziewczynastanęła i zaczęła się śmiać, po chwili jednak pobiegła w stronę zamku, ponieważzaczęło padać. We cztery wleciały jak szalone do Wielkiej Sali, a następniepodeszły już spokojnie do stołu Krukonów. Usiadły na swoich miejscach iczekały, aż całe to przedstawienie dotyczące rozpoczęcia nowego roku szkolnesię skończy. Shirley, rozejrzała się po pomieszczeniu i dopiero teraz – naszóstym roku – zauważyła, że większość dziewcząt w Hogwarcie wpatrzona jest wJamesa i Syriusza jak w obrazek i co chwila każda z nich puszczała im zalotnespojrzenia. Cóż, panna Lebiediew, nie należała do osób spostrzegawczych.

***

[AlicjaJanosz – „Przyjaciel dobra rzecz”]

            Przezcałe wakacje dormitorium dziewczyn wyglądało jak sypialnia zwykłych nastolatek.Jednak tuż po kolacji ich pokój wyglądał ja pobojowisko. Porozrzucane ciuchy,pergaminy, książki i co jeszcze tego nie wie nikt.

-Matko jak ja tęskniłam za wami! – krzyknęła Sophie, gdy już znalazła swojąpiżamę.

-A ja myślałam, że za bałaganem – powiedziała Audrey, odrywając wzrok od swojegonowego dzieła.

            Sophie,była kolejną osobą należąca do starego czarodziejskiego domu, który miał swojezasady. Dziewczyna podobnie jak Helen uwielbiała je łamać, ale nigdy nie umiałasprzeciwić się własnej matce. Rodzicielka brunetki była osobą pozbawionąinstynktu macierzyńskiego. Swojemu jedynemu dziecku nie okazywała uczuć, alewymagała posłuszeństwa. Cały dom musiał być idealnie czysty, a całą robotęodwalały skrzaty domowe. Pokój Sophie, która umiała odnaleźć się tylko wbałaganie również był nieskazitelnie czysty, co strasznie irytowało brunetkę,bo nigdy nie mogła nic znaleźć. A czarów poza szkołą używać żadnej z dziewczyn jeszczenie wolno było. W Hogwarcie, jej współlokatorki pozwoliły na robienie bałaganu,co jakiś czas oczywiście sprzątając. Jednak, gdy potrzebowały czegoś to poprostu używały zaklęcia przywołującego. W jednym dormitorium mieściły sięcztery dusze: mroczna, egoistyczna, artystyczna i roztrzepana, ale tak naprawdęnie wyobrażały sobie życia bez siebie, bo to dzięki temu, że miały siebieprzeżyły pięć lat w Hogwarcie.

Przyjaciel to ktoś, kto daje ci totalnąswobodę bycia sobą.*

***

[Jonas Brothers – „Live to party”]

            Tużpo powitalnej uczcie uczniowie z szóstego roku postanowili urządzić imprezę.Nikt nie wiedział, w jaki sposób Huncwotom, udało się w pół godziny zdobyćnajlepsze jedzenie z Hogsmeade. Peter, James, Remus oraz Syriusz uśmiechali sięoczywiście dumnie na każdą pochwałą i bawili się dalej w najlepsze. Black, codwa tańce zmieniał dziewczyną, a każda odstawiona odchodziła z urażoną miną,ale i tak było wiadome, że dnia następnego dalej będzie wzdychać donieosiągalnego dla niej Blacka. Podobnie zresztą zachowywała się Rose, którabyła jedyną najlepszą przyjaciółką panny Evans. Lily, siedziała właśnie jak naszpilkach. Głośna muzyka doprowadzało ją do bólu głowy, a dodatkowo cały czassłyszała ostrzeżenie Lebiediew. Ruda, musiała przyznać sama przed sobą, że poraz pierwszy w życiu wzięła sobie czyjeś słowa do serca. Niebezpieczny błysk woku, który zauważyła u Shirley utwierdził ją w przekonaniu, że byłaby idealnympoplecznikiem samego Czarnego Pana.

-Możesz mi powiedzieć, co ty w nim widzisz? – Evans spytała, Rose wskazując natańczącego z jakąś blondynką Syriusza.

-No jest przystojny, szarmancki, mądry, odważny – wyliczała Rose, a przy każdejz tych cech Lily, prychała jak kot.

-To skończony idiota. Podobnie jak, Potter.

-A właśnie. Tradycją jest, że zawsze w pociągu pytał się ciebie, co najmniejsześć razy czy się z nim umówisz. Dziś tak nie było. Czemu?

-Może zmądrzał?

-A może znalazł sobie inny obiekt westchnień? Słyszałam jak pytał się Shirley,czy się z nim umówi.

            Evans,zrobiła oczy jak dwa talerze. Poczuła jakby ktoś wymierzył jej policzek. Przezpięć lat była przyzwyczajona do – dość dziwnego, co prawda – adorowania jejosoby przez Jamesa i schlebiało jej to. Nienawidziła go, ale która kobieta nielubi mieć adoratora? Tak, więc nowina, której dowiedziała się od Rose, wbiła jąjeszcze głębiej w fotel. Myślała, że będzie mogła chwalić się tym, że Potterugania się za nią już szósty rok, a tu okazuje się, że on podrywa siostrę jejchłopaka. Lily Evans, miała nadzieję, że uda jej się zdenerwować Pottera, gdyten dowie się, że spotyka się z jego dobrym kolegą. Evans, przeklinała Shirley,za to, że zepsuła jej genialny plan wchodząc jej w drogę.

-Zła? – spytała Rose.

-Ja? No, co ty. Będę miała trochę spokoju od tego idioty – powiedziała do przyjaciółkii wskazała ręką na Rogacza.

            Nimsię obejrzała była w objęciach Blacka, który z nią tańczył.

-Black ja nie tańczę – powiedziała Evans, starając się nie zabić przez taniec zSyriuszem.

-A teraz, co robisz? – spytał ze śmiechem i okręcił ją kilka razy.

            Syriusz,był prawdziwym królem parkietu i właśnie wyczyniał z ciałem swojej partnerkiniestworzone rzeczy w rytm muzyki. Co prawda dziewczyna chciała się już kilkarazy wyrwać, ale chłopak trzymał ją mocno. Ludzie, którzy ich widzieli śmiali sięz ich min. Łapa, uśmiechał się głupkowato i robił różne dziwne miny, a Evans,była czerwona ze złości. Bo tak się bawi Gryffindor. 

Wszyscy byliśmy na parkiecie.

Tak, przetańczyliśmy całą noc […]

Jesteście gotowi na rock and roll?**

*Jim Morrison

**JonasBrothers – „Live to party”