Rozdział jedenasty

Rozdział jedenasty

"Zło nie jest tym, co wchodzi do ust człowieka [...] zło jest tym, co z nich wychodzi.*****"

[Kuba Badach feat. Ania Szarmach – „Zanim sięspotkają”]

20 styczeń1977 r.

            Lily Evans z nienawiścią wpatrywała się w stojącąkilka metrów dalej parę. Shirley Lebiediew stała obok Jamesa Pottera, któregoprawa ręka spoczywała na talii Krukonki. Wydawało się, że Gryfon świata niewidzi poza Shirley. Nie zwracał uwagi na mijające go dziewczyny, które posyłałymu ukradkowe spojrzenia. W końcu był Huncwotem, a co za tym idzie część z nichinteresowała się nim głównie z powodu pozycji jaką zajmował. Był sławny i każdaz tych dziewcząt chciała z nim być tylko z powodu popularności i prestiżu. Tedwie rzeczy można było osiągnąć jedynie za pomocą bycia z kimś kto maugruntowaną pozycje w hogwardzkim społeczeństwie. Samej Evans nie chodziło ozyskanie popularności, a o zemstę. Lily, była znana w całej szkole jakonajlepsza uczennica i to jej wystarczało. Zresztą nie nalżała ona do kobiet dlaktórej zależy na tym aby ludzie o niej mówili. Plan Rudowłosej był prosty ibanalny. Zamierzała spędzać z Jamesem jak najwięcej czasu, a żeby to mogłodojść do skutku to musiała poudawać, że nie radzi sobie z jakiegoś przedmiotu ipadło na transmutację. Właśnie zniosła godzinne narzekanie profesor McGonagalljak to bardzo Lily Evans ją zawiodła nie opanowując banalnej transmutacjiżółwia w żuka i odwrotnie. Ale przecież każde działanie wymaga poświęceń.Dlatego dziewczyna będąc porządnie zdeterminowaną do przeprowadzenia zemsty dokońca właśnie zebrała w sobie wszystkie swoje siły i ruszyła w stronę pary, abyrozpocząć plan zatytułowany „Zemsta na Shirley Lebiediew”. Nikt w Hogwarcie niewiedział, że zraniona Lily Evans, to niebezpieczna i zawsze dążąca do zemstyLily Evans. A jak powszechnie wiadomo zemstanajlepiej smakuje na zimno.

- Hej, James! – Lily znalazła się bliżej pary iprzywitała się z chłopakiem, który momentalnie zdjął rękę z talii Shirley.

- Cześć, Lily! Widziałem, że kompletnie nie szło cina transmutacji. Czemu? Coś się stało? – jego głosie dało wyczuć się troskę.

            Mimotego, że ostatnim razem potraktował ją oschle to jednak nadal miał do niejogromną słabość. Jej migdałowe tęczówki w kolorze świeżej trawy były dla niegonajpiękniejsze i często łapał się na tym, że gdy patrzył w oczy Shirleypowstrzymywał jęk zawodu, spowodowany złą barwą. Starała się nie porównywać obukobiet i początkowo całkiem nieźle mu się to udawało, ale od kiedy Evanszaczęła traktować go normalnie, czyli nie wrzeszczała za każdym razem gdy nanią spojrzał i sama zaczynała rozmowę podczas posiłków, dawne uczucia wróciły.Nie chciał tego, bo z Shirley było mu naprawdę dobrze. Rozumiała go i niewymagała od niego nie wiadomo czego. Była ambitna i wiedziała do czego dąży ikim chce być w przyszłości. Jednak ostatnio Shirley coraz częściej znikałgdzieś wieczorami i nie chciała powiedzieć gdzie. Zawsze zbywała Potterastwierdzeniem typu, że ona się w jego sprawy i dziwne eskapady nie wtrąca. Mimodużej wolności w związku nie czuł się w nim szczęśliwy do końca. Jego marzeniembyło wspólne życie z Lily Evans u boku.

- Nie umiem tego opanować – powiedziała Gryfonka ipo chwili spytała. – A skoro tobie tak świetnie szło to może mógłbyś mi pomóc,żebym na następnych zajęciach nie rozczarowała profesor McGonagall?

- Oj, jaka szkoda, że słynna ze swoich zdolnościLily Evans ma problem z transmutacją, ale przykro mi. James… - Shirley nieskończyła, ponieważ chłopak jej przerwał.

- Chętnie ci pomogę. To może dziś o dwudziestej wPokoju Wspólnym?

- Pasuje mi. Dziękuję ci bardzo. Nie wiem co sięostatnio ze mną dzieje. Jakaś rozkojarzona chodzę – powiedziała dziewczyna.

- Nie ma za co. Od czego ma się znajomych? – spytałPotter, a Evans odeszła od pary.

- Zapomniałeś – wysyczała Lebiediew, gdy Lilyznalazła się w odpowiedniej odległości od nich i nie mogła słyszeć ich rozmowy.

- O czym? – spytał zdziwiony Potter i spojrzał wbrązowe oczy kobiety, które pod wpływem gniewu przybrały odcień czerni.

- O randce. Tak się składa, że o dwudziestej jąmamy.

- To przenieśmy ją na inny dzień – stwierdziłbeztrosko chłopak.

- Żartujesz, sobie? Ona jest ważniejsza niż ja?

- Skarbie, to sytuacja kryzysowa. Odbijemy sobie winny dzień. Obiecuję, a teraz uciekam na zielarstwo – powiedział Gryfon ipocałował krótko Shirley, która dalej nie wierzyła w to co się stało.

Tam gdzie los jest dla nas zbyt łaskawy, zwyklepojawia się otchłań, w której w każdej chwili mogą runąć wszystkie marzenia.*

Shirley wiedziała, że coś poszło nie tak, bo Lilydo tej pory traktowała Pottera jak powietrze, więc coś musiało się zdarzyć.

***

[Stachursky – „Jesteś moim przeznaczeniem”]

            LilyEvans punktualnie o dwudziestej pojawiła się w Pokoju Wspólnym, gdzie zawszepanował gwar. Mimo to wszyscy lubili tu przebywać. Czerwono – złote barwydawały ciepło i czucie, że jest się w domu. Zielone oczy Gryfonki szukaływiecznie potarganych włosów. Panna Evans nie myślała w tym momencie, że gdyosiągnie już to co chce czyli odbierze Shirley Jamesa i po jakimś czasiezostawi również bruneta to złamie mu serce. Nie interesowało ją to, że ktośoprócz Shirley będzie miał złamane serce.

            JednakLily zapomniała, że jest coś takiego jak przeznaczenie. I chcąc czy nie my, zanim gonimy. To ono idzie przed nami i wydeptuje nam ścieżkę, którą mamy iść.Nigdy nie uciekamy przed tym co jest nam przeznaczone, bo nawet jeśli zobaczymy zwydeptanej delikatnie wcześniej ścieżki to nasz przewodnik cierpliwie podąży zanami, aby ponownie sprowadzić nas na właściwą drogę.

Przeznaczeniezazwyczaj czeka tuż za rogiem. Jakby było kieszonkowcem, dziwką, albosprzedawcą losów na loterię: to jego najczęstsze wcielenia. Do drzwi domu nigdynie zapuka. Trzeba za nim ruszyć.**

            Wkońcu Lily odnalazła Pottera, który siedział w dość oddalonym od kominka fotelui przewracał w palach różdżkę. Od razu było widać, że jest czymś zdenerwowany,bo lewa stopa nerwowo tupała w podłogę. Dziewczyna ruszyła w jego stronę. Nieubrała się zbyt wyzywająco. Wierzyła w to, że tak jak każda kobieta posiada tocoś co spowoduje, że Potter po kilku spotkaniach zostawi Krukonkę.

- Jestem. Mam nadzieje, że długo na mnie nieczekasz? – spytała Evans i założyła kosmyk włosów za ucho.

- Nie. Chwilkę.

- Cieszę się. No, i oczywiście mam nadzieję, żeShirley nie jest zła za to, że mi pomagasz?

- Coś ty – skłamał.

- To dobrze. Więc zabierzmy się do pracy.

            Jamesz klatki stojącej obok fotela na, którym siedział wyjął żółwia pożyczonego odprofesor McGonagall. Od razu zamienił zwierzątko w żuka. Gestem ręki pokazałLily, aby odwróciła transmutację. Gryfon uważnie przyglądał się poczynaniomswojej koleżanki z roku, która była jednocześnie jego wielką miłością. Nic,chyba nic, nie było tego w stanie zmienić. On już stracił jakąkolwiek nadziejęna to, że Rudowłosa dojrzy w nim kogoś więcej niż rozpieszczonego dzieciaka,któremu tylko żarty w głowie. Jednak ostatnio była normalna, a on kompletnienie wiedział co o tym myśleć. Wydawało się, że w końcu ona zrozumiała, że życienie polega na samej nauce, ale też na zabawie, bo już nie wściekała się gdycała szkoła opowiadała o kolejnym genialnym dowcipie Huncwotów. Potterwiedział, że Lily jest mu przeznaczona. Nie wiedział żadnej innego kobiety uswojego boku – tylko ją.

Wiem, że niema sensu uciekać przed Tobą,

wszystkiesprawy zostawiam za sobą.

Pragnę byćsługą Twym, bo wiem

jesteś moimprzeznaczeniem.

Proszę, daj miznak,

tylko jedenznak,

daj nadzieję.***

***

[Candice Accola – „Perfect Tragedy”]

            Shirleysiedziała na łóżku w swoim dormitorium, a wokół niej panował totalny chaos. Pozakończonych zajęciach nie poszła nawet na obiad tylko od razu udała się dosypialni gdzie zrobiła totalny bałagan. Była wściekła. Jeszcze nikt jej tak niepotraktował. To zawsze ona odwoływała spotkania czy też udawała, że o nimzapomniała. Była to jej taktyka. To za nią faceci mieli chodzić, a nie ona zanimi. To nie było w jej stylu. To ona zawsze dominowała w związku. Nikt nigdyjej się nie sprzeciwił, a już na pewno nie próbował odebrać jej faceta w takjawny sposób jak robiła to Lily Evans. Rudowłosa, niszczyła związek dwójkiosób, które mogło połączyć piękne uczucie. Może gdyby nie pojawiła się w życiuPottera, on wtedy na spokojnie zakochałby się w Lebiediew. Co prawda, Krukoncebrakowało zielonych tęczówek i rudych włosów, ale przez chwilę James był bliskaprzelania swoich uczuć na Shirley, ale pojawienie się koleżanki z roku wszystkozepsuło.

            Jeślizaś chodzi o Krukonkę to jej serce mimo woli zaczynało bić szybciej do Gryfona,ale dalej w większości był to związek bez jakiegoś większego uczucia. Był tozwiązek dla popularności.

Ta miłość jestjak wypadek samochodowy.

Daje miprzypadek biczu,

ale wiesz, żew pewien sposób to lubię.

Nie obchodzimnie, że się gapią.

Widziała towszystko wcześniej.****

 Było to coś co zostało pomylone z miłością.

            Dopewnego momentu Shirley w dormitorium była sama. W końcu jednak dopomieszczenia weszły jej współlokatorki. Sophie, która była największąbałaganiarą z całej czwórki stanęła w miejscu. Kompletnie nie poznawałasypialni i co było dla niej najgorsze i najtrudniejsze do zrozumienia: kto tozrobił?. Dopiero po pewnym momencie zauważyła, że Shirley jest w pokoju.

- Ty to zrobiłaś? – spytała Sophie.

- Co? – warknęła Shirley, a w jej oczach pojawiłysię niebezpieczne iskierki.

- Ty, zrobiłaś ten cały bałagan? – spytała Audrey.

- A co nie wolno mi? – szkolenie na Śmierciożercęprzynosiło rezultaty.

Zło nie jest tym, co wchodzi do ust człowieka [..]zło jest tym, co z nich wychodzi.*****

            Zkażdym dniem była ona coraz bliżej tego aby dołączyć do grona zwolennikówCzarnego Pana.

***

[Maciej Silski – „Gdy umiera dzień”]

            Remuswracał właśnie z kolacji, a jego towarzyszką była Rose. Od pewnego czasu tędwójkę było można zobaczyć często w swoim towarzystwie. Lecz były to spotkaniaczysto przyjacielskie, a już z pewnością ze strony Rose, która dalejstęsknionym wzorkiem wypatrywała Syriusza Black, który coraz częściej widywanybył z Helen Holms. Blondynka, dalej traktowała Syriusza z chłodem, ale jakośbył przez nią tolerowany i nie działał jej tak na nerwy. Mimo wszystko w Roserodziła się codziennie nadzieja, że Syriusz ją zauważy i będą żyć jak w bajcedługo i szczęśliwie.

            Zupełnieinaczej przedstawiała się sytuacja ze strony Remusa. On zaczynał sięzakochiwać. Była dla niego ideałem. Mógł z nią porozmawiać o wszystkim i nieobawiał się tego, że powie coś co może zostać wyśmiane. Rose była zbytdelikatna, żeby kogoś urazić, a dodatkowo wiedziała, że każdy może palnąć jakąśgafę. Gryfon uwielbiał patrzeć na jej delikatny uśmiech. Właśnie Lupin,opowiadał dziewczynie jakiś żart, który wykonał razem z Huncwotami, kilka lattemu. Ona zaśmiała się radośnie, a on miał wrażenie, że nadchodzi wiosna wśrodku zimy.

            Niewiadomokiedy doszedł do nich Syriusz Black. Rose była w siódmym niebie, a Remus nawetnie podejrzewał, że te dwie iskierki, które pojawiły się w jej oczach sąspowodowane pojawieniem się Blacka.

- Wiecie co, a może pójdziemy na spacer na błonia?– spytał Remus.

- Teraz? Zimno jest – stwierdził Black.

- I tak nosisz kurtkę, więc ubrany jesteś.

- Mimo wszystko Lunatyczku, podziękuję.

- A ty Rose, idziesz?

- Nie. Nie chcę być chora – odpowiedziała chociażpowód jej decyzji był inny.

- To nie. Idę sam. Słyszałem, że Charlus z bratemmają być i urządzać bitwę na śnieżki – powiedział Remus i poszedł w stronęwyjścia.

- Ja idę do biblioteki. Musze pracę domową z Zaklęćodrobić – rzekł Black, a szansa na wspólny powrót do dormitorium pękła jakbańka mydlana.

            Rosemiała już zamiar dogonić Remusa, ale stwierdziła, że nie będzie robiła mubezsensownych nadziei, bo zauważyła, że Gryfon traktuje ją inaczej niż LilyEvans i dziewczyna swoim zachowaniem nie chciała robić mu wody z mózgu.

*Paulo Coelho

**Carlos RuizZafón

***Stachursky – „Jesteś moimprzeznaczeniem”

****Candice Accola – „Perfect Tragedy”

*****Paulo Coelho